Στο σπίτι ενός πολίτη , ο οποίος δεν είχε μάθει να λέει όχι
, τον καιρό των μνημονίων ήρθε ο απεσταλμένος του κράτους και του παρουσίασε
ένα χαρτί που είχε εκδώσει το ίδιο το κράτος . Το χαρτί έλεγε ότι στο κράτος
ανήκει κάθε σπίτι που θα ήθελε , κάθε φαγητό που θα ζητούσε , καθώς και κάθε
άνθρωπος που θα αντάμωνε . Σε αντίθετη περίπτωση το κράτος θα καταστρέφονταν .
Ο απεσταλμένος έκατσε σε μια καρέκλα , ζήτησε φαγητό ,
πλύθηκε , πλάγιασε και προτού κοιμηθεί ρώτησε τον πολίτη : Θα με υπηρετείς ;
Ο πολίτης τον σκέπασε με την κουβέρτα , έδιωξε τις μύγες ,
κάθισε δίπλα στο προσκεφάλι του και όπως εκείνη την ημέρα , τον υπάκουσε για
άλλα τέσσερα χρόνια . Ότι και αν έκανε όμως για αυτόν , ένα πράγμα απέφυγε να
κάνει . Δεν του πε ποτέ μία λέξη .
Σαν πέρασαν τέσσερα χρόνια ο απεσταλμένος πάχυνε από το πολύ
φαί , τον ύπνο και τις διαταγές και πέθανε . Ο πολίτης τον τύλιξε μέσα στην
ξεφτισμένη κουβέρτα , τον έσυρε έξω από το σπίτι , έπλυνε το στρώμα , άσπρισε
τους τοίχους , ανάσανε βαθιά και αποκρίθηκε : Όχι !
Η συνείδηση του τότε τον ρώτησε γιατί τόσα χρόνια είχε
σκύψει το κεφάλι και υπηρετούσε τον απεσταλμένο του κράτους και αυτός
αποκρίθηκε στωικά ότι όταν δεν πολεμήσει ότι δεν μπορεί να νικήσει τότε μπορεί
να νικήσει οτιδήποτε πολεμήσει . Άλλωστε καλύτερα το κεφάλι να είναι σκυμμένο
παρά σπασμένο .
Στη συνέχεια έκατσε στην καρέκλα περιμένοντας τον επόμενο απεσταλμένο
. Ήξερε ότι δεν θα αργήσει να έρθει .
Σχεδόν αμέσως η πόρτα χτύπησε .
Ήταν ο απεσταλμένος του
κράτους …
