Ένα πρωινό του 2010 ο τότε πρωθυπουργός της χώρας , Γιώργος
Παπανδρέου , πετάχτηκε ιδρωμένος από το κρεβάτι και αναφώνησε “ονειρεύομαι άρα
υπάρχω” και συνεχίζοντας την φιλοσοφική
του αναζήτηση κατέληξε στο “αφού υπάρχω , ονειρεύομαι την βοήθεια της τρόικα”
.
Τα καταστροφικά αποτελέσματα των αναζητήσεων του τότε
πρωθυπουργού λίγο πολύ είναι γνωστά σε
όλους . Ανεργία στο κόκκινο , μισθοί στον πάγο , έλλειμμα στα άκρα .
Αυτές οι συνέπειες των λανθασμένων ενεργειών του Γιώργου
Παπανδρέου τον ανάγκασαν να παραδεχτεί ότι “ένα ξέρω , ότι δεν ξέρω την τύφλα μου”
και με ελαφρά πηδηματάκια την έκανε για το εξωτερικό ώστε να διδάξει την
αμάθεια του στους υπόλοιπους Ευρωπαίους .
Την θέση του , έπειτα από κάποια διαλλείματα μεταξύ
τραπεζιτών και τεχνοκρατών , πήρε ο Αντώνης Σαμαράς ο οποίος , έχοντας ως οδηγό
την φράση “τα πάντα ρει , γιατί απόψε είναι γιορτή” αποφάσισε να τα αλλάξει
όλα. Και τελικά τα έκανε μπουρδέλο .
Παραδόξως ο λαός ενάμισι χρόνο μετά την εκλογή του Αντώνη
Σαμαρά συνεχίζει να έχει εμπιστοσύνη στις ικανότητες του μπουρδελιάρη
πρωθυπουργού στηρίζοντας τον και βροντοφωνάζοντας με ένα στόμα “όσο ζω ελπίζω”
.
Έτσι πλέον έχουμε καταντήσει υποτακτικοί των ξένων
κυβερνήσεων οι οποίοι μας υποχρεώνουν να πληρώνουμε τα γαμησιάτικα των γηγενών
πολιτικών κουκουλώνοντας με αυτό τον τρόπο την ανικανότητα τους .
Η συνέχεια για τους Έλληνες μόνο δύο δρόμους μπορεί να έχει
.
Ο ένας είναι ο δρόμος σύμφωνα με τον οποίο “ότι δεν με
σκοτώνει με κάνει πιο δυνατό” συνεχίζοντας να πληρώνουμε τα κερατιάτικα μέχρι
να πεθάνουμε αποκτώντας όμως τρομερές αντοχές στην πείνα , στην ανέχεια και σε
παραπλήσιες συμπτωματικές ασθένειες των συντηρητικών κυβερνήσεων.
Ο άλλος είναι ο δρόμος του “Non Serviam” και όποιον πάρει ο
χάρος . Υπόψη βέβαια ότι ο προηγούμενος που τον ακολούθησε κάνει ηλιοθεραπεία
δίπλα σε ζεστά καζάνια . Τουλάχιστον όμως τα καζάνια είναι δικά του . Δεν τα
χρωστάει σε κανέναν .
