Πολύς ντόρος έχει γίνει τώρα τελευταία σχετικά με τις
μπούρδες που λένε καλλιτέχνες , συγγραφείς , σκηνοθέτες , συνθέτες … Η
μαντινάδα του Σμαραγδή , το ρατσιστικό σχόλιο της Δημουλά , οι αμπελοφιλοσοφίες
της Τριανταφύλλου , οι πατριωτικές κορώνες του
Θεοδωράκη …
Δικαιολογημένα θα έλεγε κανείς αφού όταν ακούς ανθρώπους να
μιλάνε , ιδίως όταν πρόκειται για ανθρώπους του πνεύματος και των πνευμάτων ,
με έναν περίεργο τρόπο , που οι επιστήμονες του νου και άλλων μεταφυσικών
φαινομένων προσπαθούν ακόμα να εξηγήσουν , μετατρέπεσαι σε άβουλο ζόμπι υποχείριο
των πνευματικών ανθρώπων του τόπου .
Μπορεί δηλαδή να είσαι αντιρατσιστής από κούνια και όταν
ακούσεις τη Δημουλά να μετατραπείς σε πρωτοπαλίκαρο του Μιχαλολιάκου . Ή να
ακούσεις τον Σμαραγδή και τις μαντινάδες του και από ΣΥΡΙΖΑΙΟΣ να γίνεις φαν
του Σαμαρά . Η ακόμα περισσότερο , και αυτό είναι πολύ τρομακτικό , να
διαβάζεις σαν τρελός βιβλία του Γραμματικάκη και η μαγεία των λεγόμενων της Τριανταφύλλου
να σε ωθήσει στην αγκαλιά της Λένας Μαντά .
Όλα αυτά συμβαίνουν , τα έχω δει με
τα ίδια μου τα μάτια . Οι πνευματικοί άνθρωποι είναι η σημαντικότερη αιτία
διάλυσης οικογενειών . Τα τσιγάρα , τα ποτά και τα ξενύχτια έπονται …
Το χειρότερο όμως δεν στο είπα ακόμα . Μπορεί να επηρεαστείς
από όλους ταυτόχρονα και από φιλήσυχος πολίτης που κοίταζε μόνο τη δουλίτσα του
να γίνεις φασίστας αντιρατσιστής , ψηφοφόρος του Τσίπρα και κρυφοφάν του Σαμαρά
που διαβάζει τα πάντα από Γραμματικάκη μέχρι Τριανταφύλλου . Κάπως έτσι την
πάτησε ο Δρ. Τζέκυλ όταν μπερδεύτηκε με τον Μίστερ Χάιντ .
Το πήρε χαμπάρι και ο Σαμαράς το κόλπο και κάθε φορά που
έλεγε μια κοτσάνα , πέταγε και έναν στίχο του ποιητή , και τα μπουρδούκλωνε .
Και από κάτω ο λαός πανηγύριζε για τον πνευματικό Σαμαρά . Και έτσι βγήκε
πρωθυπουργός . Χάρη στον ποιητή .
Αυτά παθαίνεις όταν μπερδεύεις το πνεύμα με τα πνεύματα . Είναι
σαν να μπερδεύεις τη βούρτσα με την πούτσα . Άλλη δουλειά εξυπηρετεί το ένα και
άλλη δουλειά το άλλο . Άλλο πράγμα ο Σμαραγδής , η Δημουλά , η Τριανταφύλλου
και ο Θεοδωράκης και άλλο ο Πλάτωνας , ο Καντ , ο Νίτσε και ο Τσόμσκι . Τουλάχιστον
για κάποιους .
Πάντως όταν ο Πλάτωνας σχεδίαζε την ιδανική Πολιτεία του ,
οι πρώτοι που θα έδιωχνε θα ήταν οι ποιητές . Τυχαίο ; Δεν νομίζω .
(Όταν αναφέρομαι στον Πλάτωνα δεν εννοώ τον Πλάτωνα τον
σκύλο μου τον πιο καλό το φίλο μου . Εννοώ εκείνον , τον αρχαίο .)
Σχετικά με τους πνευματικούς της βούρτσας :