Η περίοδος των τελευταίων δύο μηνών θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως περίοδος της συναίνεσης . Τουλάχιστον ως προς τις προσδοκίες . Τα πολιτικά κόμματα στη βουλή προς τα εκεί σπρώχνονται . Μπορεί να δείχνουν ότι διαφωνούν , καθαρά για πολιτικούς λόγους , αλλά στη πραγματικότητα έχουν συναινέσει όλοι τους με τις κινήσεις Παπανδρέου . Απλώς δεν κάνει να το πουν παρά έξω . Στην πραγματικότητα ο Παπανδρέου λειτουργεί με τις ευλογίες των αντιπάλων του .
Συναίνεση όμως δεν υπάρχει μόνο στη βουλή . Υπάρχει και απέναντι , στη πλατεία Συντάγματος . Εκεί οι αγανακτισμένοι προσπαθούν να μη δείχνουν τις αντιπαλότητες τους
αλλά να τονίζουν τις ομοιότητες . Διάφορα πανό που τονίζουν τις διαφορές θεωρούνται προβοκάτσια και με συνοπτικές διαδικασίες εξαφανίζονται . Οι αναρχοκομουνιστές της κάτω πλατείας προσπαθούν να δείχνουν οικείοι και προσιτοί . Τους ακροδεξιούς τους έχουν καταχωνιάσει σε μια γωνιά στην επάνω πλατεία , γύρω από κάτι δέντρα και πίσω από κάτι πανό για να μην πολυφαίνονται . Κάτι ψιλές που έπεσαν κατά καιρούς δεν έγιναν χοντρές γιατί οι συναινετικοί λειτούργησαν ως πυροσβέστες . Και όλα αυτά για να συνεχιστεί το κίνημα της πλατείας . Γιατί , ως γνωστό , η πλατεία αποτελείται από ανομοιόμορφο κοινό διαφορετικών ιδεολογιών , φιλοσοφιών , ηλικιών … Περισσότερα τους χωρίζουν παρά τους ενώνουν . Ποιο είναι το κοινό τους ; Κανένα , εκτός από τη δυσαρέσκεια τους για τους πολιτικούς . Και αυτό βέβαια δεν είναι πολύ ξεκάθαρο σε όλους . Σίγουρα κάποιοι από τους μουντζαδώρους θα ψηφίσουν στις επόμενες εκλογές αυτούς που τώρα μουντζώνουν . Όχι ότι θα έχει αλλάξει κάτι μέχρι τότε αλλά κάποιον θα πρέπει να ψηφίσουν .
Αυτή η συναίνεση στηρίζεται από τους ηγέτες που έχουν εμφανιστεί στην πλατεία . Μέσα από τη συναίνεση κατάφεραν να μαζέψουν κοινό στο οποίο εμφανίζουν τις απόψεις τους . Κομμουνιστές που δεν κρατάνε σημαίες με το σφυροδρέπανο , αναρχικοί χωρίς κουκούλες , φασίστες που έχουν κρύψει τα τατού με τις σβάστικες . Καλυμμένοι πίσω από τη συναίνεση της πλατείας προσπαθούν να κερδίσουν χώρο , χρόνο και κοινό . Συναίνεση για ωφελιμιστικούς λόγους . Και ανάμεσα στους νοητούς ιδεολογικούς πόλους βρίσκεται η μάζα σαν μπίλιες μέσα σε φλίπερ να κοπανάνε από εδώ και από κει σε ιδεολογικές μανιέρες .
Η μάζα είναι ευμετάβλητη . Εύκολα πλάθεται γιατί την τρώει η άγνοια της . Αν γνώριζε δεν θα βρισκόταν σε μάζες αλλά σε ιδεολογικές ομάδες με κοινούς στόχους και σκοπούς . Η μάζα ήταν πάντα το εύκολο κοινό . Στη μάζα στηρίζονται οι πολιτικοί , στη μάζα στηρίζεται τώρα η πλατεία . Δεν είναι διαφορετική μάζα . Πάντα η ίδια είναι . Η μάζα είναι μάζα . Και όσο διογκώνεται τόσο πιο επικίνδυνη μπορεί να γίνει . Εξαρτάται ποιους θα υποστηρίξει .
Όλα τα μεγάλα κινήματα στηρίχτηκαν στις μάζες . Κατάφερναν να τους προσελκύουν κρύβοντας τους την αλήθεια . Ή τουλάχιστον λέγοντας τους τη μισή . Δεν θα ακούσεις κανένα φασίστα στη πλατεία να σου λέει να πλακώσουμε τους μετανάστες . Θα στο φέρουν μαλακά λέγοντας σου στην αρχή ότι οι ξένοι μας παίρνουν τις δουλειές στη συνέχεια ότι μας δολοφονούν και το πράγμα θα πάει από μόνο του .
Οι αναρχικοί δεν θα σου μιλήσουν για κατάργηση του κράτους γιατί θα φοβηθείς και θα τρέξεις στην αγκαλιά των απέναντι . Θα σου μιλήσουν αρχικά για την άμεση δημοκρατία και πόσο μπορούμε να ωφεληθούμε από αυτή και αργά αλλά σταθερά θα περάσουν και στα δύσκολα . Πρώτα όμως τα sos .
Οι οικολόγοι δεν θα σου πούνε ότι αν ξαναφάς κρέας θα σου σπάσουν τα μούτρα . Θα σου πουν για το πόσο υποφέρουν τα ζώα όταν τα σφάζουν .
Κανείς δεν θα σου μιλήσει ξεκάθαρα , γιατί οι ξεκάθαρες κουβέντες τρομάζουν τους αμύητους . Και η μάζα είναι αμύητη στο διαφορετικό . Έχει μάθει την πεπατημένη και προχωράει σαν βόδι γιατί αυτό την βολεύει . Μπορεί να πηγαίνει στο Σύνταγμα , να ενημερώνεται από τα blog , να κάνει ποδήλατο και άλλα κουλτουρέ πράγματα αλλά στη πραγματικότητα δεν είναι ο εαυτός της . Ή τουλάχιστον αυτό είναι ο μισός εαυτός της γιατί ο άλλος μισός είναι αυτός που ψηφίζει μετά βρίζει και μετά ξαναψηφίζει τους ίδιους . Κάτι σαν τον δόκτωρ Τζέκυλ και τον μίστερ Χάιντ . Είναι υπερήφανη για τον Τζέκυλ αλλά ντρέπεται για τον Χάιντ . Τους θέλει όμως και τους δύο . Γιατί ο Τζέκυλ κρύβει τον Χάιντ .
Τελικά η μάζα της πλατείας ποιον θα ακολουθήσει όταν τελειώσουν οι μούντζες και αρχίσουν τα δύσκολα ; Ποιους θα υποστηρίξει ; Κάποια συνιστώσα της πλατείας ή τη βουλή ; Προτιμούν τον δόκτωρ Τζέκυλ ή τον μίστερ Χάιντ για εαυτό ; Ή μήπως αποτελούν τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος ;
Βλέπω να γίνονται εκλογές και να πηγαίνει ο κόσμος να ψηφίζει φορώντας κουκούλες για να κρύψει τον μίστερ Χάιντ . Και μετά να τις βγάζει παρουσιάζοντας ξανά τον δόκτωρ Χάιντ τρέχοντας στη πλατεία για ιδεολογική κατήχηση και προβληματισμό. Γιατί η πλατεία προσφέρει λύτρωση . Αφού πρώτα έχει ψηφίσει .
Παλαιότερες αναρτήσεις
