Οι “αγανακτισμένοι” δεν είναι εξωγήινοι . Δεν ήρθαν από τον Άρη . Δεν είναι ο επαναστατικός στρατός του Κάστρο . Είναι οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας . Ούτε είναι αγανακτισμένοι ούτε πρόκειται να γίνουν . Γιατί αν ήταν αγανακτισμένοι θα το έδειχναν . Όταν τρως ξύλο και βάζεις τα κλάματα δεν είσαι αγανακτισμένος . Ο αγανακτισμένος χτυπάει και αυτός . Όταν βλέπεις τα ΜΑΤ να σου επιτίθενται και το βάζεις στα πόδια δεν είσαι αγανακτισμένος . Ο αγανακτισμένος αντεπιτίθεται . Όταν τρως δακρυγόνα και εξαφανίζεται , δεν είσαι αγανακτισμένος . Ο αγανακτισμένος ανάβει φωτιές και φοράει αντιασφυξιογόνες μάσκες . Και το κυριότερο , αν δεν θες να φύγεις από την πλατεία δεν φεύγεις . Κάθεσαι και πολεμάς για το χώρο σου με όσα μέσα διαθέτεις . Αυτά κάνει όποιος είναι πραγματικά αγανακτισμένος . Δεν τα λέει μόνο αλλά τα κάνει κιόλας . Αλλιώς δεν είσαι αγανακτισμένος . Ο αγανακτισμένος είναι διατεθειμένος να κάνει πολλά .
Τελικά στις μέρες μας οι λέξεις έχουν αλλάξει έννοια . Μέσα στις πολλές βάλε και τη λέξη αγανάκτηση . Και μετά θα ακολουθήσουν και άλλες …
Όταν κατεβαίνεις στην πορεία με το μαντηλάκι στο λαιμό δεν είσαι έτοιμος να συγκρουστείς . Αυτοί που φοράνε κουκούλες , είναι έτοιμοι να συγκρουστούν . Με τις μολότοφ και τα καδρόνια . Πάντα αυτοί ήταν έτοιμοι . Το κακό όμως είναι ότι οι έτοιμοι είναι λίγοι , πολύ λίγοι . Όπως και λίγοι είναι αυτοί που συγκρούονται καθημερινά με αυτά που τους περιορίζουν . Με αυτά που τους εκνευρίζουν . Προφανώς οι ίδιοι είναι . Και όλοι σε αυτούς ρίχνουν τις ευθύνες στο τέλος . Οι πολιτικοί , οι αγανακτισμένοι , οι δημοσιογράφοι … Σε αυτούς που συγκρούονται , μάλλον γιατί χαλάνε την πιάτσα . Γιατί δείχνουν πως λειτουργεί ένας πραγματικά αγανακτισμένος και αυτό προκαλεί αμηχανία και εκνευρισμό . Εκνευρισμό στους πολιτικούς γιατί βλέπουν τι τους περιμένει και αμηχανία στους πολίτες γιατί επίσης βλέπουν τι τους περιμένει .
Ο έλληνας δεν είναι επαναστάτης . Είναι βολεμένος , δεν έχει διάθεση να πολεμήσει για τίποτα . Ζει για το σίγουρο, για το εύκολο και όχι για αυτό που θα κερδίσει πολεμώντας . Γνωστός ως νεοέλληνας , ο έλληνας της μεταπολίτευσης που ποτέ δεν στηρίχτηκε τις δυνάμεις του αλλά πάντα στους άλλους . Έτσι και ως χώρα δεν στηριχτήκαμε στις δυνάμεις μας αλλά στις δυνάμεις των άλλων . Η χώρα των νεοελλήνων .
Όλο αυτό τον καιρό είχα ανοιχτά τα αυτιά μου για να ακούσω λέξεις που θα με αγγίξουν αλλά το μόνο που άκουγα ήταν σκύλοι να γαβγίζουν . Γκρίνια , βρίσιμο , εξυπνάδες και φωνές αλλά από προτάσεις σιωπή . Έψαχνα να βρω κόσμο που έχει κάτι να προτείνει αλλά ήταν σαν να κυνηγάω φαντάσματα σε μια έρημη από ιδεολογίες πόλη .
Νιώθω στα σαράντα μου να περιτριγυρίζομαι από ζόμπι . Όλοι μαζί στην πλατεία , μετά όλοι μαζί στην Ερμού για ψώνια , στα Mc Donald’s για φαί και μετά ξανά στην πλατεία . Και τώρα , την εποχή των διακοπών του Έλληνα , όλοι μαζί θα φύγουμε από την πλατεία και θα βρεθούμε στις παραλίες . Είναι τραγικό οι διακοπές να διαλύσουν έναν αγώνα . Ο αγώνας έχει το τίμημα του . Είναι γελοίο η παραλία να αξίζει περισσότερο . Ο αγώνας δεν έχει διακοπές . Η συντροφικότητα και η αλληλεγγύη δεν έχουν διακοπές . Δηλαδή θα θελήσουν να σου γαμήσουν τη ζωή και εσύ θα τους πεις ότι τώρα δεν μπορείς γιατί κάνεις διακοπές ;
Την πλατεία δεν την άδειασαν οι μπάτσοι . Αν η πλατεία ήταν γεμάτη δεν θα μπορούσαν να την αδειάσουν . Απλώς η πλατεία ποτέ δεν ήταν γεμάτη . Ήταν πάντα άδεια από ιδεολογία , από θάρρος , από όρεξη , από ιδέες …
Όσο έπεφταν τα δακρυγόνα αυτό δεν ήταν ξεκάθαρο . Καθώς ο αέρας , όμως , διέλυε και τα τελευταία σύννεφα από τα δακρυγόνα , διαλύθηκαν μαζί τους και οι ελπίδες . Οι τελευταίες ; Θα δείξει .
Αμέριστος σεβασμός , λοιπόν , στο λαό της Παλαιστίνης που στη γλώσσα τους η λέξη “αγανάκτηση” δεν έχει αλλάξει έννοια εδώ και δεκαετίες .
