Η μεγαλύτερη βλακεία που ακούγεται συχνότερα αυτές τις μέρες από ανθρώπους ηλικίας
50 ετών και επάνω είναι το “ήμουν και εγώ στο Πολυτεχνείο” . Αν αθροίσω όλους
αυτούς που “ήταν” στο Πολυτεχνείο μας κάνει περίπου το μισό πληθυσμό της
Ελλάδας .
Αν όμως όλοι αυτοί ήταν στο Πολυτεχνείο απλούστατα δεν
θα χρειάζονταν να είχαν συμβεί τα γεγονότα του Πολυτεχνείου . Οι χουντικοί θα
είχαν ξεκουμπιστεί πολύ νωρίτερα υπό την πίεση της λαοθάλασσας .
Παρόλα αυτά ο Παπαδόπουλος και η παρέα του έμειναν στα
κεφάλια μας για επτά ολόκληρα χρόνια . Πολλά χρόνια . Γιατί στο Πολυτεχνείο
εκείνες τις μέρες βρέθηκαν λίγοι και γενναίοι οι οποίοι πίστευαν στη δημοκρατία
και δεν φοβήθηκαν να το πουν . Όχι χιλιάδες , όχι λαοθάλασσες . Λίγοι . Όπως
και σήμερα …
Όλοι οι υπόλοιποι μπορεί να βρέθηκαν δεξιά από το
Πολυτεχνείο , αριστερά από το Πολυτεχνείο , κάτω από το Πολυτεχνείο , επάνω από
το Πολυτεχνείο , αλλά μέσα στο Πολυτεχνείο δεν βρέθηκαν ποτέ . Μπορεί να
φοβόντουσαν , μπορεί να μην τους ένοιαζε , μπορεί να ήταν φίλα προσκείμενοι στη
χούντα . Ανεξάρτητα από τον λόγο , αντίσταση δεν έκαναν ποτέ .
Τώρα που διάολο βρέθηκαν τόσοι Πασόκοι που
αντιστάθηκαν στη χούντα είναι ένα θέμα που πρέπει να το εξετάσει η
παραψυχολογία . Τουλάχιστον οι δεξιοί , σε αυτό το θέμα , είναι πιο ντόμπροι .
Το παραδέχονται οι άνθρωποι , ούτε ήταν , ούτε είναι , ούτε πρόκειται ποτέ να
είναι σε ένα αντίστοιχο Πολυτεχνείο . Δημοκρατίες και μαλακίες τώρα … Ελλάς ,
Ελλάς , Αντώνης Σαμαράς .
Όταν λοιπόν ξανακούσεις κανένα πενηντάρι να
υπερηφανεύεται ότι ήταν και αυτός στο Πολυτεχνείο να ξέρεις ότι απλώς ήταν
απέναντι και κοίταζε το Πολυτεχνείο . Ακριβώς όπως είναι σήμερα στον καναπέ του και κοιτάζει την τηλεόραση του .
