Ο Bill Gates σε μια ομιλία του σε ένα γυμνάσιο, μίλησε για 11 κανόνες ζωής που δεν έμαθαν και δεν θα μάθουν οι μαθητές στο σχολείο. Μιλάει για το πώς οι «προοδευτικοί» δάσκαλοι δημιούργησαν μια γενιά χωρίς αίσθηση της πραγματικότητας και πως αυτή η αντίληψη προετοιμάζει τα παιδιά να αποτύχουν στον πραγματικό κόσμο.
Κανόνας 1:Η ζωή δεν είναι δίκαιη – συνήθισέ το!
Κανόνας 2:Ο κόσμος δεν ενδιαφέρεται για την αυτό-εκτίμησή σου. Περιμένει πρώτα να επιτύχεις εσύ ο ίδιος κάτι ΠΡΙΝ αισθανθείς καλά με τον εαυτό σου.
Κανόνας 3:Δεν θα κερδίσεις 60.000 ευρώ το χρόνο …
… τελειώνοντας το σχολείο. Δεν πρόκειται να γίνεις αντιπρόεδρος με δωρεάν αυτοκίνητο και κινητό τηλέφωνο μέχρι να τα κερδίσεις και τα δύο.
Κανόνας 4:Εάν νομίζεις ότι ο καθηγητής σου είναι σκληρός, περίμενε μέχρι να δεις το αφεντικό.
Κανόνας 5:Το γύρισμα των μπιφτεκιών δεν σου μειώνει την αξιοπρέπεια. Οι παππούδες σου είχαν μια διαφορετική λέξη για αυτή την εργασία: Την έλεγαν ευκαιρία.
Κανόνας 5:Το γύρισμα των μπιφτεκιών δεν σου μειώνει την αξιοπρέπεια. Οι παππούδες σου είχαν μια διαφορετική λέξη για αυτή την εργασία: Την έλεγαν ευκαιρία.
Κανόνας 6:Εάν τα μουσκέψεις, ΔΕΝ ΦΤΑΙΝΕ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΣΟΥ. Γι’ αυτό μην κλαψουρίζεις για τα δικά σου λάθη, αλλά μάθε από αυτά.
Κανόνας 7:Πριν γεννηθείς, οι γονείς σου δεν ήταν τόσο βαρετοί όσο είναι σήμερα. Έγιναν έτσι πληρώνοντας τους λογαριασμούς σου, καθαρίζοντας τα ρούχα σου και ακούγοντάς σε να λες πόσο «cool» είσαι. Πριν λοιπόν σώσεις τα δάση από τα παράσιτα της γενιάς των γονιών σου, προσπάθησε να καθαρίσεις την ντουλάπα στο δωμάτιό σου.
Κανόνας 8:Το σχολείο μπορεί να έχει βρει τον τρόπο να εξαλείψει τις διαφορές μεταξύ κερδισμένων και χαμένων, αλλά η ζωή ΟΧΙ. Μερικά σχολεία έχουν απορρίψει τις αρνητικές βαθμολογίες και θα σου δώσουν όσες ευκαιρίες θέλεις για να βρεις τη σωστή απάντηση. Αυτή η κατάσταση δεν μοιάζει ούτε στο ελάχιστο με την πραγματική ζωή.
Κανόνας 9:Η ζωή δεν είναι χωρισμένη σε εξάμηνα. Δεν υπάρχουν ολόκληρα καλοκαίρια διακοπών και πολύ λίγοι υπάλληλοι είναι διατεθειμένοι να σε βοηθήσουν να «βρεις» τον εαυτό σου. Αυτό μπορείς να το κάνεις στον ελεύθερο χρόνο σου.
Κανόνας 10:Η τηλεόραση ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ η πραγματική ζωή. Στην πραγματική ζωή οι άνθρωποι είναι στις δουλειές τους και όχι στα μπαρ και στα καφενεία.
Κανόνας 11:Να είσαι ευγενικός με τους σπασίκλες. Στο τέλος μάλλον θα καταλήξεις να δουλεύεις για έναν από αυτούς.
πηγή: thenetwar.com
Όταν πρωτοδιάβασα τους 11 κανόνες του Bill Gates ,μου βγήκε αυθόρμητα το "πες τα χρυσόστομε" .Είναι πράγματα που χιλιάδες φορές μου έχουν έρθει στο μυαλό και άλλες τόσες στο στόμα κατά την καθημερινή μου επαφή με τους μαθητές .Δεν μπορώ να παραβλέψω το γεγονός ότι ο Bill Gates είναι ένας μεγιστάνας τεχνοκράτης που οι μαθητές μας θα είναι κάποια ακόμα γρανάζια της μηχανής ,αλλά οφείλω να πω ότι τα λεγόμενα του αντικατοπτρίζουν την πραγματικότητα .
Το ερώτημα είναι: στο σχολείο πρέπει να στοχεύουμε στο να προετοιμάσουμε τα παιδιά για την πραγματική ζωή και τις δυσκολίες της ή να τους εξασφαλίζουμε ένα προστατευμένο περιβάλλον που θα μπορούν να αναπτυχθούν χωρίς καταναγκασμούς και πιέσεις .
Ίσως η απάντηση να βρίσκεται κάπου στη μέση . Δεν πρέπει να αντιμετωπίζουμε την εφηβεία σαν αναπηρία (τα παιδιά δεν μπορούν να καταλάβουν αυτό.........,τα παιδιά δεν μπορούν να είναι συνεπή............,τα παιδιά είναι φυσιολογικό να είναι ανεύθυνα κτλ ),οπότε να χρειάζεται να την προστατεύσουμε από την σκληρότητα της πραγματικότητας .Αυτό είναι, τουλάχιστον, στρουθοκαμηλισμός .
Για να αντιμετωπίσουν και να μην αποτύχουν στην "πραγματική" ζωή θα πρέπει να γνωρίζουν τους κανόνες και τους όρους του παιχνιδιού .(Το τι σημαίνει επιτυχία είναι μια άλλη συζήτηση.)
Ποιός είναι λοιπόν ο ρόλος μας (καθηγητών και γονιών);
Να τους πετάξουμε στα μούτρα την άγνοια , την πλάνη τους , την ασημαντότητά τους και να τους ρίξουμε στα βαθιά ; (Δεν σας κρύβω, ότι μερικές φορές κυριεύομαι από την επιθυμία να το κάνω ,και με πολύ δεικτικό τρόπο , προκαλώντας τους ένα σοκ ,ένα ταρακούνημα.)
Ή να προσπαθήσουμε να τους δυναμώσουμε σταδιακά την κριτική σκέψη , το αίσθημα της ευθύνης απέναντι στους εαυτούς τους και τους γύρω τους , τον αλτρουισμό , την καταναλωτική συνείδηση ώστε να μπορέσουν να ζήσουν και όχι απλώς να επιβιώσουν στην "πραγματική" ζωή .Ίσως έτσι να έχουν και κάποια στιγμή την ευκαιρία να μετατρέψουν την "πραγματική" ζωή σε αληθινή ζωή .
Το ερώτημα είναι: στο σχολείο πρέπει να στοχεύουμε στο να προετοιμάσουμε τα παιδιά για την πραγματική ζωή και τις δυσκολίες της ή να τους εξασφαλίζουμε ένα προστατευμένο περιβάλλον που θα μπορούν να αναπτυχθούν χωρίς καταναγκασμούς και πιέσεις .
Ίσως η απάντηση να βρίσκεται κάπου στη μέση . Δεν πρέπει να αντιμετωπίζουμε την εφηβεία σαν αναπηρία (τα παιδιά δεν μπορούν να καταλάβουν αυτό.........,τα παιδιά δεν μπορούν να είναι συνεπή............,τα παιδιά είναι φυσιολογικό να είναι ανεύθυνα κτλ ),οπότε να χρειάζεται να την προστατεύσουμε από την σκληρότητα της πραγματικότητας .Αυτό είναι, τουλάχιστον, στρουθοκαμηλισμός .
Για να αντιμετωπίσουν και να μην αποτύχουν στην "πραγματική" ζωή θα πρέπει να γνωρίζουν τους κανόνες και τους όρους του παιχνιδιού .(Το τι σημαίνει επιτυχία είναι μια άλλη συζήτηση.)
Ποιός είναι λοιπόν ο ρόλος μας (καθηγητών και γονιών);
Να τους πετάξουμε στα μούτρα την άγνοια , την πλάνη τους , την ασημαντότητά τους και να τους ρίξουμε στα βαθιά ; (Δεν σας κρύβω, ότι μερικές φορές κυριεύομαι από την επιθυμία να το κάνω ,και με πολύ δεικτικό τρόπο , προκαλώντας τους ένα σοκ ,ένα ταρακούνημα.)
Ή να προσπαθήσουμε να τους δυναμώσουμε σταδιακά την κριτική σκέψη , το αίσθημα της ευθύνης απέναντι στους εαυτούς τους και τους γύρω τους , τον αλτρουισμό , την καταναλωτική συνείδηση ώστε να μπορέσουν να ζήσουν και όχι απλώς να επιβιώσουν στην "πραγματική" ζωή .Ίσως έτσι να έχουν και κάποια στιγμή την ευκαιρία να μετατρέψουν την "πραγματική" ζωή σε αληθινή ζωή .
