Ένας εύκολος και απλός τρόπος για να συνειδητοποιήσεις το χάλι που επικρατεί στην κοινωνία είναι να παρατηρήσεις το εργασιακό σου περιβάλλον το οποίο αποτελεί ένα μικρόκοσμο της κοινωνίας , σαφώς πιο ασφαλή , αλλά προσφέρεται για εξαγωγή συμπερασμάτων .
Για παράδειγμα ένα σχολείο ως εργασιακός χώρος μπορεί να παρέχει χρήσιμα συμπεράσματα σχετικά με την κοινωνία και τους ανθρώπους της .
Ξεκινάμε από το θέμα της κοινωνικής πάλης . Ανύπαρκτη τελείως . Ποτέ κανένας δεν απεργεί . Αν κάποιος απεργήσει τότε αυτομάτως ανάγεται από τους άλλους σε σούπερ-επαναστάτη , κάτι σαν την μετεμψύχωση του Τσε Γκεβάρα στην εποχή μας . Άσε που μπορεί να βγει η βρώμα ότι ανήκεις σε τρομοκρατική οργάνωση και να έχεις τίποτα μπλεξίματα με την ασφάλεια . Κάθε μέρα απεργίας έχει ως τίμημα 60-70 ευρώ , πολύ μεγαλύτερο από αυτό που η μάζα έχει διάθεση να προσφέρει ως τίμημα για την συμμετοχή της στους κοινωνικούς αγώνες . Τώρα θα με ρωτήσεις αν οι κοινωνικοί αγώνες μετριούνται με λεφτά ; Προφανώς , θα σου πω . Και φυσικά αν ο εργαζόμενος δεν έχει σκοπό να πληρώσει το μικρότερο τίμημα των χρημάτων συμμετέχοντας σε μια απεργία , μην περιμένεις και πολλά πράγματα σε αυτό το κομμάτι .
Άλλες πάλι φορές ,για να εξιλεωθεί από την αποχή του από την απεργία , ανάγει τους απεργούς σε οικονομημένους από άλλες πηγές και την μέρα της απεργίας ως μέρα λούφας και αράγματος . Έτσι βγάζει την ουρά του έξω από την οικονομικά ασύμφορη και κάποιες φορές επικίνδυνη κοινωνική πάλη , αφήνοντας τους άλλους να βγάλουν το φίδι από την τρύπα .Το πιο συνηθισμένο τους επιχείρημα είναι ότι δεν απεργούν για να μην χαρίσουν τα λεφτά της απεργίας στο κράτος . Σε όλες πάντως τις περιπτώσεις καρπώνονται τις κατακτήσεις των αγώνων των υπόλοιπων εργαζομένων .
Ο εκπαιδευτικός δεν έχει καμία διάθεση να συμμετάσχει σε κοινωνικούς αγώνες όταν αυτοί προϋποθέτουν κάποιο τίμημα . Χωρίς τίμημα όμως πολύ ευχαρίστως . Μέχρι και στο Σύνταγμα πάει να μουντζώσει . Α ρε κατακαημένη εργατιά τι σου έμελε να πάθεις .
Στο θέμα της αποδοτικότητας της εργασίας ,τα πράγματα είναι χλιαρά . Οι περισσότεροι κάνουν το λιγότερο που είναι υποχρεωμένοι να κάνουν , ακολουθώντας πιστά το ρητό “αυτοί κάνουν ότι μας πληρώνουν και εμείς κάνουμε ότι δουλεύουμε” . Έτσι είναι όλοι ευχαριστημένοι . Και αυτοί που κάνουν ότι πληρώνουν και αυτοί που κάνουν ότι δουλεύουν . Ούτε εμείς διαμαρτυρόμαστε που δεν πληρωνόμαστε αφού δεν δουλεύουμε , ούτε και οι άλλοι διαμαρτύρονται ότι δεν δουλεύουμε αφού δεν μας πληρώνουν . Και έτσι περνάνε οι μέρες , οι εβδομάδες , τα χρόνια με αποτέλεσμα να εδραιώνεται και να συντηρείται η νοοτροπία του δεν δουλεύω από τη μία και του δεν πληρώνω από την άλλη . Σκέτος βάλτος η κατάσταση .
Το θέμα της νομοθεσίας και των κανόνων είναι άλλη μια πικρή ιστορία . Οι κανόνες λειτουργίας των σχολείων πρέπει να υφίστανται από την εποχή του Δράκοντα . Μιλάμε για κανόνες που κανένας δεν ξέρει πότε συντάχτηκαν , κανένας δεν τους γνωρίζει και φυσικά κανένας δεν τους τηρεί . Κανόνες που αναφέρονται σε άλλες εποχές και άλλες νοοτροπίες και οι οποίοι προϋπήρχαν πολύ πριν εμφανιστείς στο χώρο . Καλώς ή κακώς οι εποχές έχουν αλλάξει , τα σχολεία έχουν εξελιχθεί ,ως ζωντανοί οργανισμοί , άρα θα έπρεπε και οι κανόνες να προσαρμοστούν στη σημερινή εποχή . Αλλιώς να καταργηθούν γιατί δεν έχουν νόημα .
Η χρήση των τεχνολογιών , κυρίως σε εκπαιδευτικούς προχωρημένης ηλικίας , είναι ψιλά γράμματα . Ο υπολογιστής αποτελεί εφιάλτη . Μην αναφερθούμε σε διαδραστικούς πίνακες , δίκτυα κλπ . Ορολογία , ικανή να ρίξει στα ναρκωτικά το σύνολο την εκπαιδευτική κοινότητα . Σχετίζεται με τη σχεδόν , ανύπαρκτη επιμόρφωση των εκπαιδευτικών . Αφού διορίστηκες είσαι ικανός να διδάξεις . Καμία οργανωμένη εξέλιξη παρά μόνο αν εσύ ο ίδιος έχεις όρεξη να εξελιχθείς με προσωπικό κόπο και έξοδα . Εδώ δεν σε πληρώνουν , σεμινάρια θα σου κάνουν ; Και από την άλλη εσύ έχεις δηλώσει ότι κάνεις μόνο τα βασικά . Θα χάνεις χρόνο από τον ύπνο σου για σεμινάρια ; Άσε ρε αυτά είναι για τους νέους που δεν έχουν ύπνο .
Άλλο σημείο που ευνοεί την δυσλειτουργία μιας σχολικής μονάδας είναι η παντελής έλλειψη αξιοκρατίας . Διευθυντής και υποδιευθυντές κατέχουν τις θέσεις με βάση κομματικά κριτήρια. Μη ξεγελιέσαι από το γεγονός ότι διευθυντής γίνεσαι με βάση τα μόρια σου . Στα μόρια παίζει ρόλο και η συνέντευξη από την οποία μπορείς να πάρεις όσα μόρια χρειάζεσαι αν θέλουν να στα δώσουν . Δεν έχει σημασία λοιπόν τι είσαι , αν έχεις γνώσεις , ικανότητες , κρίση . Σημασία έχει ποιος είσαι και βασικά με ποιους είσαι . Αν γίνει καμιά στραβή και καταλάβει τη θέση κάποιος ακομμάτιστος συμβαίνει γιατί το σύστημα δεν μπορεί να τα προβλέψει όλα . Κάτι θα του ξεφύγει αλλά τα ποσοστά ευστοχίας παραμένουν πάντα πολύ υψηλά .
Σε περιόδους συνδικαλιστικών εκλογών περίπου το 10% ψηφίζει ενώ το υπόλοιπο 90% απλώς κάνει χρήση της άδειας εκλογών . Τα κομματόσκυλα λοιπόν καταλαμβάνουν τις συνδικαλιστικές θέσεις τους οποίους στη συνέχεια όλοι οι υπόλοιποι σκυλοβρίζουν ως άχρηστους , κομματάρχες και λοιπά υποκοριστικά . Ποιος τους έδωσε τις θέσεις όμως ; Αυτός που τους ψήφισε αλλά και αυτός που δεν ψήφισε καθόλου .
Η δε γραφειοκρατία σπάει κόκκαλα και νεύρα . Όλα καταγράφονται σε καρτέλες ,μητρώα , αρχεία , πρωτόκολλα , βιβλία απουσιών , κόντρα πρωτόκολλα και πάει λέγοντας . Παρότι ζούμε στην εποχή του υπολογιστή και των δικτύων , ασχολούμαστε ακόμα με την καταχώριση και αρχειοθέτηση με απαρχαιωμένες μεθόδους ενώ όλα μπορούν πλέον να γίνουν εύκολα με ένα “κλικ” . Βέβαια όταν δε γνωρίζεις πως γίνεται αυτό το “κλικ” εξακολουθείς να στηρίζεσαι στις παλιές και απαρχαιωμένες μεθόδους της χαρτούρας και της γραφειοκρατίας .
Παρατηρώ λοιπόν ότι το εργασιακό μου περιβάλλον είναι φτυστό η κοινωνία . Λαός που τρώει κουτόχορτο , αμόρφωτος , εχθρικός ως προς τη δουλειά , απολιτίκ , ξερόλας και κυρίως ανώτερος από τους άλλους . Τελικά όλα είναι θέμα παιδείας όπως έλεγε και ο Αρούλης . Την παιδεία όμως που να τη βρεις ;
Αν αναρωτιέσαι γιατί η κοινωνία μας είναι για τα μπάζα , την απάντηση της έδωσε ο ποιητής κάτι δεκαετίες πριν “Έχε το νου σου στο παιδί , γιατί αν γλυτώσει το παιδί , υπάρχει ελπίδα” . Το παιδί θα γλυτώσει μόνο μέσω του εκπαιδευτικού συστήματος . Όχι του υπάρχοντος , ούτε του προηγούμενου , ούτε του προπροηγούμενου . Με αυτά τα εκπαιδευτικά συστήματα δεν υπάρχει ελπίδα .
Τώρα όλοι αυτοί που θέλουν να γλυτώσουν το παιδί καλό είναι να οργανωθούν . Δεξιά να φτιάξουν μια σειρά αυτοί που έρχονται για να το γλυτώσουν και αριστερά αυτοί που φεύγουν αφού το έχουν ήδη γλυτώσει . Αλλιώς θα δημιουργηθεί συνωστισμός και δεν πρόκειται να γίνει καλή δουλειά . Τσάμπα θα πάει τόσος κόπος και είναι κρίμα .
Όσο αφορά την συντριπτική πλειοψηφία των εκπαιδευτικών που υπηρετούν το τωρινό όπως και τα προηγούμενα εκπαιδευτικά συστήματα έχω να τους πω ότι όταν δεν πολεμάς κάτι σημαίνει ότι το ασπάζεσαι . Φτου σας .
Όσο για τους Υπουργούς Παιδείας και μαλακίας των τελευταίων 30 χρόνων : Σκατά στον τάφο σας .
