Την Τρίτη το βράδυ άνοιξα την τηλεόραση (την έχω ακόμα αυτή την ανωμαλία , είναι κατάλοιπο των παιδικών μου χρόνων ). Έπαιζε μια ταινία με τίτλο “Ψήφος Εμπιστοσύνης στην Κυβέρνηση” ή κάπως έτσι . Κάπου τον είχα ξανακούσει τον τίτλο , κάτι μου έλεγε , τελικά είπα να την παρακολουθήσω . Βέβαια και να μην ήθελα δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς γιατί όλα τα κανάλια είχαν την ίδια ταινία . Όσο και να προσπαθούσα να ξεκολλήσω αλλάζοντας κανάλι , να σου πάλι η ίδια ταινία . Λες και είχα κολλήσει στη ζώνη του Λυκόφωτος .
Το στόρι της ταινίας αναφερόταν σε μια κυβέρνηση της κακιάς ώρας που ήθελε να πάρει ψήφο εμπιστοσύνης ,από την βουλή. Η αντιπολίτευση- επίσης της κακιάς ώρας-, δεν είχε σκοπό να δώσει ψήφο εμπιστοσύνης αλλά ούτε και να κυβερνήσει , οπότε θα έπραττε ανάλογα με τις εξελίξεις.
Μη ξεχνάς ότι ο πρωταγωνιστής της αντιπολίτευσης , κάποιος Σαμαράς – καλός ηθοποιός αλλά λίγο ξενέρωτος , είχε παίξει παλαιότερα σε μια αντίστοιχη ταινία . Σε εκείνη όμως την είχε ρίξει την κυβέρνηση κάτι που αποδείχτηκε καταστροφικό για την καλλιτεχνική του καριέρα . Μόνο κάτι δευτερότριτους ρόλους έπαιξε από τότε, μέχρι που πρόσφατα ξανάπιασε την καλή . Δεν θα την άφηνε την ευκαιρία να πάει χαμένη . Κυβέρνηση δεν θα ξαναέριχνε . Τέρμα !
Τα γυρίσματα πραγματοποιήθηκαν στα παλιά ανάκτορα . Όμορφο κτίριο , καλοδιατηρημένο . Κρίμα να παραμένει ανεκμετάλλευτο τόσα χρόνια . Ιδίως τώρα με την κρίση θα έπιανε καλή τιμή . Χωρίς το περιεχόμενο . Με το περιεχόμενο δεν πουλιέται ούτε τη Δευτέρα παρουσία . Λέμε τώρα .
Παρά το υψηλό μπάτζετ της ταινίας , τους πολλούς ηθοποιούς και τα όμορφα εσωτερικά γυρίσματα αποδείχτηκε χάσιμο χρόνου , φόλα το έργο ... Κακό σενάριο , κακοί ηθοποιοί , κακή ταινία .
Πρώτα από όλα το έργο δεν είχε σασπένς . Ήξερες τι θα γίνει στο τέλος . Ήταν σαν να σου το είχαν πει. Οι 155 θα ψήφιζαν υπέρ του Παπανδρέου . Άλλωστε σε αυτού του είδους τις ταινίες αυτό συμβαίνει . Η κυβέρνηση παίρνει πάντα ψήφο εμπιστοσύνης . Γίνεται να μην ψηφίσεις το κόμμα σου ; Θα πέσει φωτιά να σε κάψει . Είναι σαν να είσαι αμερικάνος και να σκηνοθετείς ταινία για να εκθειάσεις τον Μπιν Λάντεν . Γίνονται αυτά ;
Οι ηθοποιίες ήταν κάκιστες . Πρωταγωνιστές και κομπάρσοι δεν κατάφεραν να αναδείξουν το ταλέντο τους . Θα μου πεις φυσικό είναι αφού η ψευτιά δεν θεωρείτε ταλέντο για έναν ηθοποιό . Για έναν πολιτικό όμως ;
Ο πολυτάλαντος Πάγκαλος (εγγονός του δικτάτορα , μόνο που ο τωρινός ακολούθησε το επάγγελμα του ηθοποιού ) προσπάθησε σε κάποια στιγμή , με έναν αυτοσχεδιασμό , να αναστρέψει το κλίμα και να χαρίσει απλόχερα το ενδιαφέρον στους νυσταγμένους εναπομείναντες τηλεθεατές . Καλή προσπάθεια αλλά ένα σώμα τι να σου κάνει . Και τι σώμα , τρισδιάστατο . Χάρη στον Πάγκαλο το έργο ήταν 3D και χωρίς τα ειδικά γυαλιά (ρατσιστικό το σχόλιο , το ξέρω ) .
Στη συνέχεια οι βουλευτές της Ν.Δ. σηκώθηκαν να φύγουν , ίσως να ήταν καλεσμένοι σε κάποια καλλιτεχνική μάζωξη , στον Παπαδόπουλο ας πούμε . Γρήγορα όμως επέστρεψαν . Περίμεναν και οι θαυμαστές έξω να τους αποθεώσουν … Ίσως να ήταν και στο σενάριο , αυτό το σημείο δεν το πολυκατάλαβα και από ότι φάνηκε δεν είχε καμιά σημασία στην εξέλιξη της ταινίας .
Τελικά οι βουλευτές ψήφισαν , έδειξαν εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση και η ταινία κάπου εδώ τέλειωσε .
Με τους θαυμαστές έξω δεν έμαθα τι έγινε . Από ότι άκουσα , πρωταγωνιστές και κομπάρσοι , φυγαδεύτηκαν για να γλυτώσουν από την υπερβολική αγάπη του κόσμου .
Όλα κατανοητά με την ταινία , δεν είχε και κανένα βαθύ νόημα . Αυτό όμως που δεν κατάλαβα ήταν το εξής: τελικά η ταινία ήταν κωμωδία , δράμα ή παρωδία ;
