“Εδώ ο κόσμος καίγεται και εσύ τον χαβά σου. Τώρα το κατάλαβες
ότι οι δουλειές χάνονται για πλάκα; Και τι πειράζει άμα χάσεις την δουλειά σου;
Αφού θα σωθεί η χώρα... Δηλαδή αυτοί που δεν έχουν δουλεία τι να πουν; Η
μήπως αυτοί είναι άνθρωποι β΄ κατηγορίας; Τόσο καιρό φώναζες ότι πρέπει να
πάρουμε την δόση. Τι νόμιζες δηλαδή , ότι την δόση θα μας την χαρίσουν;
Άραγε άμα προκηρυχθεί απεργία τι θα κάνεις; Απεργία ή όχι;
Τώρα να δεις πόσα ευρώ θα αναγκαστείς να χάσεις για να υπερασπιστείς την
δουλειά σου.... Αν βέβαια θέλεις να την υπερασπιστείς. Αν δεν θέλεις , ας την
χάσεις. Εγώ θα σου πω τι να κάνεις; Μπορεί να μη σου φαίνεται αλλά μεγάλο παιδί
είσαι και εσύ και όλοι οι υπόλοιποι.
Ας πας να πιάσεις τον Υπουργό για να μην σε τσουβαλιάσουνε
με όλους τους άλλους.
Μπορεί ακόμα να ελπίζεις ότι θα χεις καλύτερη τύχη από τους
υπόλοιπους όμως βαθιά μέσα σου ξέρεις ότι το κόμμα σε έχει γραμμένο και
πουλημένο σε τιμή ευκαιρίας. Και αυτή είναι μια τιμωρία που σε βασανίζει . Άσε
που δεν τολμάς να μιλήσεις μπροστά στον κόσμο γιατί φοβάσαι μην φας καμιά
σάπια ντομάτα στην μάπα και λερώσεις κανένα γιακά” .
Αυτά είπα σήμερα το πρωί στον καθρέφτη μου κοιτάζοντας
κατάματα την αντανάκλαση .
Ντύθηκα γρήγορα και έτρεξα στη δουλειά . Μια μέρα ακόμα
εργαζόμενος. Μια μέρα ακόμα στην κοσμάρα μου .
