Έχει περάσει ένας μήνας από τις εκλογές και εγώ συνεχίζω να θέλω να πλακώσω στις μπουνιές τους άλλους , τους κεντροδεξιούς , τους εχθρούς . Να υποθέσω ότι και οι άλλοι κάπως ανάλογα σκέπτονται για εμένα .Όπως είμαι εγώ θυμωμένος με ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας , έτσι και ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας είναι θυμωμένο μαζί μου . Γενικά ο καθένας από εμάς είναι θυμωμένος με πολύ κόσμο . Κρίνοντας από το κλίμα θα έπρεπε να παίζουμε ξύλο παντού .
Παρόλα αυτά ο καθένας από εμάς είναι απρόσωπα θυμωμένος , αφηρημένα , θολά . Γιατί άλλο να είσαι θυμωμένος με κάποιον προσωπικά και άλλο με τον οποιοδήποτε ηλίθιο δεξιό που σου φόρτωσε τον Σαμαρά στην πλάτη , ή με τον οποιοδήποτε δημόσιο υπάλληλο που , δεν μπορεί , με μέσο μπήκε στο δημόσιο , ή με τον οποιοδήποτε πλούσιο που , μάλλον , είναι απατεώνας .
Έλα όμως που όλοι μας κάνουμε παρέα με τον εχθρό και το ξέρουμε . Αλλά ο δικός σου εχθρός είναι διαφορετικός , είναι καλό παιδί , κάνει βέβαια τις μαλακίες του , αλλά είναι εντάξει άτομο . Ποιος ξέρει με ποιον μισητό εχθρό αγανακτούσες πλάι – πλάι στο Σύνταγμα τις προάλλες , ή με ποιον αλλόθρησκο ζητωκραύγαζες τις γκολάρες της ομαδάρας στο γήπεδο , ή με ποιον φασίστα , ανάρχα , καπιταλιστή καθόσουν αγκαλιά στην τάδε συναυλία σιγοτραγουδώντας τον τάδε ύμνο του τάδε συγκροτήματος .
Αυτή την εποχή που ζούμε όλο και περισσότεροι , πολύ περισσότεροι από πριν , θα βρεθούμε στην ίδια μεριά , θέλουμε δεν θέλουμε . Έχει να πέσει τέτοια εξαθλίωση που αυτά που μας ενώνουν θα είναι πολύ περισσότερα από αυτά που μας χωρίζουν . Αυτά που θα μας ενώνουν θα κάνουν την αδερφική αρένα της πλατείας Συντάγματος ή του γηπέδου ή του συναυλιακού χώρου μια μεγάλη μπούρδα άνευ λόγου και ουσίας .
Όταν πλησιάζεις στην εξαθλίωση ο ορίζοντας ξεθολώνει , το μυαλό ξελαμπικάρει και αντιλαμβάνεσαι ξεκάθαρα τι έχει σημασία και τι όχι . Συγκεκριμενοποιείς τον εχθρό , τον οριοθετείς , τον στοχοποιείς . Και τότε ο λαός παίρνει την κατάσταση στα χέρια του . Λίγο πριν την εξαθλίωση . Όχι ακόμα …
