Τη συναίνεση προσπαθεί να πετύχει ο Αλέξης Τσίπρας με τους υπόλοιπους
πολιτικούς αρχηγούς ώστε η χώρα τελικά να σωθεί από το σύνολο του πολιτικού
κόσμου και όχι απλώς από έναν. Γιατί η αλήθεια είναι ότι μια χώρα σώζεται
σωστότερα όταν συναινούν όλοι στο σώσιμο παρά όταν συναινεί μόνο ένας. Αποκτάει
το σώσιμο μεγαλύτερη βαρύτητα.
Βέβαια, στην παρούσα φάση, το ομαδικό σώσιμο παρουσιάζει
ορισμένες σημαντικές δυσκολίες γεγονός που το καθιστά αρκετά δύσκολο να
επιτευχθεί. Ίσως αντί για ένα ομαδικό σώσιμο, ένα ομαδικό όργιο να ήταν
ευκολότερο παρόλο που σε αυτή την περίπτωση η Φώφη Γεννηματά θα τράβαγε το
μεγαλύτερο ζόρι, για ευνόητους λόγους στους οποίους δεν σκοπεύω να επεκταθώ.
Πρώτα από όλα για να συναινέσει η Ν.Δ. στο σώσιμο θα πρέπει να
συναινέσουν στη συναίνεση, με σειρά προτεραιότητας, οι τρεις εν ζωή πρώην πρωθυπουργοί
της Ν.Δ., οι τέσσερις υποψήφιοι για την αρχηγία της Ν.Δ., οι βουλευτές του
κόμματος και η πλειοψηφία της βάσης της Ν.Δ. Γιατί, ως γνωστό, στην Ν.Δ. δεν έχουν
ακόμα αρχηγό. Δεν κατάφεραν να εκλέξουν. Δυσκολεύονται…
Από την άλλη, το Πασόκ μια φορά συναίνεσε σε κυβέρνηση άλλων
και έφαγε τα μούτρα της. Κατέληξε να έχει αρχηγό την Φώφη Γεννηματά. Χειρότερα
δεν μπορούσε να καταλήξει.
Το ΚΚΕ έχει ξεκαθαρίσει τη θέση του ότι δεν συναινεί ο
κόσμος να χαλάσει. Ακόμα και ο ίδιος ο Στάλιν να εμφανιστεί και να τους πει να
συναινέσουν, αυτοί δεν συναινούν.
Η χρυσή αυγή και να συναινέσει, δεν συναινούν οι άλλοι μαζί της.
Άρα είναι σαν να μην υπάρχει.
Οπότε ένα Ποτάμι έμεινε και μια Ένωση Κέντρώων που ακόμα και
να συναινέσουν, δεν θα το πάρει κανένας χαμπάρι. Γιατί το Ποτάμι έχει γίνει Ρυάκι
και ο Βασίλης Λεβέντης έχει παραμείνει Βασίλης Λεβέντης.
Άρα, υπό αυτές τις συνθήκες, δεν θα είναι ευρύ το σώσιμο
αλλά ένα σωσιματάκι που ίσα που θα το νοιώσουμε.
Γιαυτό ο Αλέξης Τσίπρας θα το πάρει επάνω του και θα μας σώσει
μόνος του. Για ακόμα μια φορά.
(Είναι σαν να λέμε ότι το “αχ” από το “ωχ” είναι μια
απόσταση οκτώ εκατοστών)
